Damien De Lepeleire (°1965), een Belgisch-Italiaanse schilder, staat bekend om zijn unieke stijl die poëzie en humor combineert. In 1986 werd hij op 21-jarige leeftijd de jongste winnaar van de Prix de la Jeune Peinture Belge. Hij is gepassioneerd door auto’s en zijn kunst weerspiegelt deze interesse met boeiende werken die vaak in serie en op grote schaal worden gemaakt.
Een buitengewone workshop: van snelheid tot creatie
Damien De Lepeleire heeft zijn atelier gevestigd in een voormalige autoshowroom aan de Waterlooketen in Ukkel. De ruimte, die vroeger werd gebruikt door McLaren, bruist nu van de creativiteit. Door de grote ramen zijn schilderijen op groot formaat, aquarellen, tubes verf en kwasten te zien, wat getuigt van de artistieke levendigheid van deze plek.
“Dankzij de grote formaten wordt het hele lichaam van de kijker erbij betrokken, niet alleen de ogen,” legt hij uit. Afhankelijk van de locatie en het licht biedt elk schilderij nieuwe perspectieven, die uitnodigen tot een meeslepende ervaring.
Geïnspireerde artistieke serie
Damien De Lepeleire werkt voornamelijk in series, waarbij hij verschillende thema’s en technieken verkent:
- “Inferno’s vloer”: Geïnspireerd op oude Romeinse mozaïeken.
- “Huismuziek: Witte vrouwelijke silhouetten op geometrische achtergronden die doen denken aan middeleeuws inlegwerk.
- Disco typografie: korte woorden in grote, heldere letters.
- “Oud goud’: Levendige zwarte stippen over heldere kleuren op een witte achtergrond, die doen denken aan een herbeleefde braille-esthetiek.
- “Meesterwerken: Antiek geïnspireerde portretten in aquarel of doorschijnende Oost-Indische inkt.
Elk werk stimuleert een dialoog tussen de kijker en het schilderij, waardoor ieder van ons zijn eigen verhaal kan bedenken.
Autopassie in kunst
Auto’s zijn een terugkerend thema voor Damien De Lepeleire. Grote doeken zoals “Dino” en “Miura” vereeuwigen de legendarische auto’s uit het derde kwart van de 20e eeuw. Een serie getiteld “Portrait of a Friend” focust op wielen, waarbij emblematische banden, velgen en wieldoppen nauwkeurig worden gereproduceerd, een knipoog naar kenners.
De wet van reeksen
Voor Damien De Lepeleire is de serie niet zomaar een methode, maar een filosofie. Hij legt uit: “Ik ben met de serie begonnen om mezelf schilderij na schilderij te perfectioneren en te verbeteren door hetzelfde thema te verkennen. Vandaag de dag is het een integraal onderdeel van mijn artistieke proces. Na tot nu toe bijna vijftig series te hebben geproduceerd, erkent hij dat dit formaat niet altijd geschikt is voor de commerciële kunstmarkt: “Galeries moeten verkopen wat verkoopt, vaak ten koste van kunstenaars die risico’s nemen.”
Als autodidact heeft hij geprofiteerd van een unieke leertijd in samenwerking met invloedrijke figuren als Walter Swennen, Jan Vercruysse en Panamarenko. Dit heeft hem in staat gesteld om te voorkomen dat hij een ‘functionaris van zijn eigen werk’ werd en om voortdurend zijn creatieve grenzen te verleggen.
“ZODRA MIJN HAND UITGLIJDT
IN DE TEKENING VAN EEN
MUSTANG, IS DE AUTO
VERVORMD EN ZAL IEDEREEN
HET OPMERKEN.
Een vrije en intuïtieve artistieke benadering
De kunst van Damien De Lepeleire onttrekt zich aan een traditionele classificatie, ook al zijn er gemeenschappelijke kenmerken die zijn werken met elkaar verbinden. Of het nu in olieverf, aquarel of Oost-Indische inkt is, hij laat zijn schilderijen altijd vrij evolueren: “Ik begin zonder te weten waar ik ga stoppen. Elk schilderij gaat een eigen leven leiden, met kleine ongelukjes die het eindresultaat verrijken.
Deze artistieke vrijheid is essentieel, vooral in zijn series over specifieke thema’s, zoals klassieke auto’s: “Zodra mijn hand uitglijdt in de tekening van een Mustang, is de vervorming zichtbaar en valt het iedereen op. Deze zoektocht naar nauwkeurigheid, gecombineerd met een zeker loslaten, maakt zijn werk even uniek als onvoorspelbaar.
Een overlever in de kunstwereld
Ondanks de beperkingen van de markt is Damien De Lepeleire erin geslaagd om zijn authenticiteit te bewaren. Hij jongleert tussen projecten die weken of zelfs jaren kunnen duren, voordat hij een nieuwe uitdaging aangaat wanneer hij het gevoel heeft dat de cirkel rond is.
Hij is zich bewust van de moeilijkheden waarmee jonge kunstenaars tegenwoordig te maken hebben: “Er is niet veel ruimte meer voor dichters of risiconemers. Toch illustreert zijn carrièrepad, gemarkeerd door een verscheidenheid aan bijbaantjes aan het begin van zijn carrière (DJ, kok, grafisch ontwerper), een veerkracht die hem ertoe heeft gebracht om uitsluitend van zijn kunst te leven.
Schilderen en emotie: de unieke benadering van Damien De Lepeleire
Voor Damien De Lepeleire is schilderen niet alleen een visuele voorstelling, maar ook een trigger voor emoties en herinneringen. Zijn serie gewijd aan auto’s is een perfecte illustratie van dit idee: “Auto’s hebben een enorme suggestieve kracht, vóór wat ik schilder, maar ook dóór wat ik schilder”. Elk model dat hij schildert, of het nu een Mustang is of een gezinsauto, wekt herinneringen op bij de kijker, in een ware sentimentele overval, zoals hij graag zegt, in navolging van Richard Virenque.
Een passie voor auto’s: strenge precisie
In tegenstelling tot zijn andere series vereist het schilderen van auto’s een bijzondere nauwgezetheid. “Ik voelde een morele verplichting om vormen en details te respecteren,” vertrouwt De Lepeleire me toe. In zijn serie “Beautiful Landscape” speelt hij met de afmetingen van schaalmodellen zoals Dinky Toys, waarbij hij grote witte ruimtes rond de voertuigen laat, zodat de verbeelding van de kijker het landschap kan bouwen. Naast hun esthetische aantrekkingskracht leggen deze werken een wereld vast die op het punt staat te verdwijnen en bieden ze een onverwacht sociologisch en nostalgisch perspectief.
Het beeld en zijn dubbelganger: de uitdaging van reproductie
Les œuvres de De Lepeleire, présentes dans des collections prestigieuses comme le SMAK à Gand, le MACS au Grand-Hornu, ou encore le Musée d’Ixelles, perdent une partie de leur essence lorsqu’elles sont reproduites. « Une peinture, c’est une image, une matière, un format et des couleurs. Reproduite, elle perd trois de ces quatre dimensions », explique l’artiste.
Face à un flux incessant d’images dans notre quotidien, il cherche à capter l’attention du spectateur par des sujets familiers : voitures, montres, chaussures. Cette familiarité, combinée à une recontextualisation artistique, pousse à remettre en question nos perceptions et idées préconçues, un rôle qu’il attribue aux artistes en tant que vigies du monde visuel.
